ایران کشوری در حال توسعه است که هر روزه میزان استفاده از خودرو شخصی در آن در حال گسترش است و به فراخور آن ترافیک هر روزه تشدید می گردد. پدیده ترافیک دیگر جزئی از ملزومات زندگی شهری شده است و بخش مهمی از زمان افراد مولد جامعه را مصرف می کند و خروجی به جز آلودگی های زیست محیطی ندارد.  مدیریت ناوگان و خدمات حمل و نقل مسافر همواره یکی از دغدغه های دولت ها، شرکت ها و سازمان های دولتی و خوصی و افراد جامعه بوده است. ایاب و ذهاب پرسنل شرکت ها و سازمانها، مشکلات شهرک ها و مناطق صنعتی در جذب پرسنل به دلیل مشکلات ایاب و ذهاب، سرویس مدارس و سرویس های دربستی و بین شهری همگی در کشور ما در وضعیت مطلوبی نمی باشند. بسیاری از شرکت‌ها، ادارات و کسب و کارهای بزرگ و متوسط برای کاهش تبعات ترافیک و مشکلات استفاده از خودروهای شخصی در راستای افزایش رفاه پرسنل خود و افزایش بهره وری اقدام به ایجاد سرویس ایاب و ذهاب کارکنان نموده و هزینه های بسیاری را سالانه متحمل می شوند تا نیروی کاری خود را سر ساعت در محل کار حاضر کنند. برقراری سرویس ایاب و ذهاب برای هر سازمان حداقل به طور میانگین 10 درصد به هزینه های نیروی انسانی سربار اضافه می کند. ولی متاسفانه با وجود این هزینه ها به دلیل عدم وجود سیستم مدیریت و نظارت کامل بر این سرویس ها علاوه بر تحمیل هزینه بیشتر، بهره وری و رضایت مورد نظر کارکنان تغییر چندانی نداشته است.